Δυο-τρεις «οικολόγοι» στο νησί της Χίου έχουν κάνει χιλιάδες ανθρώπους να μισούν την οικολογία και τους οικολόγους. Είναι αρκετό να πει κανείς ότι είναι οικολόγος για να εισπράξει τα ειρωνικά μειδιάματα ή ακόμη και το μίσος των κατοίκων.
Κάθε τι στη φύση αλληλοεπιδρά με το περιβάλλον του, έχει δηλαδή όχι στατική αλλά δυναμική σχέση με ότι το περιβάλλει, είτε το ξέρει είτε όχι.
Η οικολογία δεν είναι δόγμα, κόμμα ή ποδοσφαιρική ομάδα που χρειάζεται οπαδούς αλλά είναι η συνειδητοποίηση των αλλαγών και των δυναμικών σχέσεων. Οι άνθρωποι με δογματικό και φανατικό τρόπο σκέψης είναι απλώς προκατειλημμένοι οτιδήποτε κι αν κάνουν στην πολιτική, τον αθλητισμό ή την οικολογία. Έχουν δηλαδή στατικό και όχι δυναμικό τρόπο σκέψης με αποτέλεσμα να γελοιοποιούν-καταπατούν τον τίτλο του οικολόγου π.χ. Τα δογματικά δημοσιεύματα αυτών των ανθρώπων, η οικολογία του σαλονιού και του ελεύθερου χρόνου, που εξασκούν, οι παχυδερμικές αντιδράσεις τους σε θέματα βαθειά κοινωνικά και οικολογικά και οι κατά καιρούς καταγγελίες τους που αγγίζουν τα όρια της ρουφιανιάς και της συκοφαντίας έχουν κάνει μεγάλο οικολογικό και κοινωνικό κακό σε ετούτο τον τόπο. Ο δογματισμός και οι υπερβολές αυτών των ανθρώπων δηλαδή οι ανόητες και επικίνδυνες οικολογικές γενικεύσεις του τύπου «προστατεύεται τα δένδρα γενικώς και αδιακρίτως», φέρνουν ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο, το οποίο είναι η προστασία του περιβάλλοντος και η αρμονική συμβίωση του ανθρώπου μέσα σ’ αυτό.
Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι ενώ η πρόθεση αυτών των συγκεκριμένων ανθρώπων είναι να προστατεύουν το περιβάλλον στην πραγματικότητα αποτελούν οι ίδιοι καταστροφικό παράγοντα χωρίς να το συνειδητοποιούν. Η αντίδραση των Καμπιών π.χ.
Το ότι οι χωρικοί μετά από μια τέτοια ανόητη πρακτική έχουν φτάσει να μισούν την οικολογία και τους οικολόγους είναι η απόδειξη ότι αυτοί που κάνουν του έξυπνους σαν πολιτισμένοι ενάντια σε ιθαγενείς, είναι απλώς βλάκες διότι το ζητούμενο είναι να κάνουμε τους χωρικούς να κατανοήσουν και να δεχθούν την οικολογία σαν επιστήμη και όχι τον οικολόγο σαν οπαδό μιας αντίθετης παράταξης. Αυτό φυσικά δεν μπορεί να γίνει δια της βίας μιας που όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι και δεν μπορεί ο ένας να αδιαφορεί για τα προβλήματα του άλλου. Για παράδειγμα υπάρχουν άνθρωποι, ειδικά στις μεγάλες πόλεις, που νομίζουν ότι τα τρόφιμα είναι πράγματα που τα συναντάς στα ράφια του supermarket και ότι αν πας και δεν βρεις κάτι, απλώς διαμαρτύρεσαι και σου το φέρνουν… Τα πράγματα όμως κ. οικολόγοι του σαλονιού δεν είναι ακριβώς έτσι. Αν δεν κατανοήσετε και δεν σεβαστείτε τους αγρότες θα έρθει μια μέρα όχι πολύ μακρινή που θα πείτε και θα πούμε όλοι μας το ψωμί ψωμάκι. Τι θα γίνει με τα σιταροχώραφα* που έχουν γεμίσει πεύκα; Τα πράγματα αλλάζουν δραματικά. Που θα βρίσκουν το αλεύρι οι τοπικές κοινωνίες;
Θανάσης Γεωργούλης
*Το 2007 η Αυστραλία από 30 εκατομμύρια τόνους σιτάρι που παρήγαγε τα περασμένα χρόνια, έπεσε στους 15 εκατομμύρια τόνους λόγω των κλιματικών αλλαγών. Ο Καναδάς που θεωρείται ο σιτοβολώνας του κόσμου, παρουσίασε επίσης μια δραματική πτώση της παραγωγής σιταριού και φυσικά αλευριού. Στην Κίνα το ρύζι σταμάτησε να είναι…in!! Οι Κινέζοι άρχισαν να προτιμούν προϊόντα με βάση το αλεύρι: πίτσες, σάντουιτς, μακαρόνια κλπ.
Οι Ιταλοί διαδήλωσαν στους δρόμους επειδή αυξήθηκε η τιμή των μακαρονιών και του ψωμιού, πιστεύοντας ότι οι αυξήσεις οφείλονται στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και την αισχροκέρδεια των εταιρειών.
Πολλοί λίγοι κατάλαβαν ότι οι αυξήσεις στο ψωμί, αντανακλούν πρωτίστως το οικολογικό πρόβλημα που απαιτεί λύση εδώ και τώρα. Σε λίγα χρόνια θα πρέπει να σπέρνουμε σιτάρι ακόμα και στις αυλές των σπιτιών μας σ’ όλο τον πλανήτη.
Η μείωση της παραγωγής σιτηρών λόγω των κλιματικών αλλαγών αλλά και της κόπωσης της γης λόγω της μονοκαλλιέργειας στις χώρες που προαναφέρθηκαν, μαζί με την αύξηση της ζήτησης (Κίνα) κάνει την αύξηση της τιμής αναπόφευκτη και αναγκαία. Οι διαδηλώσεις και το πολιτικό κόστος μπορούν να κάνουν μια κυβέρνηση να βάλει κάποιο φρένο στην τιμή του ψωμιού π.χ. επειδή όμως το κόστος έχει ανέβει και είναι πραγματικό, πρέπει να πληρωθεί με άλλο τρόπο ο παραγωγός, ο έμπορος και ο μεταφορέας σιτηρών. Ένας τρόπος είναι οι επιδοτήσεις και οι επιχορηγήσεις όμως αυτά τα λεφτά, είναι λεφτά των φορολογούμενων, είναι δηλαδή δικά μας λεφτά. Πάλι εμείς θα την πληρώσουμε τη νύφη άσχετα με το πόσο μπορέσαμε να περιορίσουμε την τιμή των μακαρονιών ή του ψωμιού με τις διαδηλώσεις μας.
Επειδή προβλέπω ότι η κατάσταση θα επιδεινώνεται, γι’ αυτό προτείνω στους αγρότες να ξαναρχίσουν να καλλιεργούν τα εγκαταλελειμμένα σιταροχώραφά τους.
Με λίγα λόγια, πρέπει να φύγει ο «δασάρχης» μέσα από τα χωράφια του κόσμου, γιατί αυτός που χρόνια κοιτάζει ένα δένδρο πάντα χάνει το δάσος της ζωής.
Πολλοί λίγοι κατάλαβαν ότι οι αυξήσεις στο ψωμί, αντανακλούν πρωτίστως το οικολογικό πρόβλημα που απαιτεί λύση εδώ και τώρα. Σε λίγα χρόνια θα πρέπει να σπέρνουμε σιτάρι ακόμα και στις αυλές των σπιτιών μας σ’ όλο τον πλανήτη.
Η μείωση της παραγωγής σιτηρών λόγω των κλιματικών αλλαγών αλλά και της κόπωσης της γης λόγω της μονοκαλλιέργειας στις χώρες που προαναφέρθηκαν, μαζί με την αύξηση της ζήτησης (Κίνα) κάνει την αύξηση της τιμής αναπόφευκτη και αναγκαία. Οι διαδηλώσεις και το πολιτικό κόστος μπορούν να κάνουν μια κυβέρνηση να βάλει κάποιο φρένο στην τιμή του ψωμιού π.χ. επειδή όμως το κόστος έχει ανέβει και είναι πραγματικό, πρέπει να πληρωθεί με άλλο τρόπο ο παραγωγός, ο έμπορος και ο μεταφορέας σιτηρών. Ένας τρόπος είναι οι επιδοτήσεις και οι επιχορηγήσεις όμως αυτά τα λεφτά, είναι λεφτά των φορολογούμενων, είναι δηλαδή δικά μας λεφτά. Πάλι εμείς θα την πληρώσουμε τη νύφη άσχετα με το πόσο μπορέσαμε να περιορίσουμε την τιμή των μακαρονιών ή του ψωμιού με τις διαδηλώσεις μας.
Επειδή προβλέπω ότι η κατάσταση θα επιδεινώνεται, γι’ αυτό προτείνω στους αγρότες να ξαναρχίσουν να καλλιεργούν τα εγκαταλελειμμένα σιταροχώραφά τους.
Με λίγα λόγια, πρέπει να φύγει ο «δασάρχης» μέσα από τα χωράφια του κόσμου, γιατί αυτός που χρόνια κοιτάζει ένα δένδρο πάντα χάνει το δάσος της ζωής.
